بهره مندی از ادغام آب در فضاهای عمومی

برنامه ریزان اغلب شهر را به عنوان بدن انسان ترسیم می کنند. حمل و نقل ، ارتباطات ، رودخانه ها و سیستم های فاضلاب شریان ها و رگ ها در شهر پالس می شوند. پارک ها و فضاهای باز تبدیل به ریه های شهری می شوند و هوایی را که تنفس می کنند سم زدایی می کنند. اما خود آب چطور؟ مطمئناً برای همه این موارد فراتر از ویژگیهای انسان شناسی بسیار حیاتی است؟

در طبیعت به دریا ، رودخانه ، دریاچه یا تالاب دسترسی داریم. شاید این وابستگی ما به طبیعت باشد ، اما در مناطق شهری مردم در هر سنی فضاهای عمومی را که آب در آن وجود دارد ترجیح می دهند. در برنامه ریزی شهری این مسئله چالش هایی را ایجاد می کند: اگر این فضاهای عمومی کافی نباشد ، چه می شود؟ اگر در دسترس همه نباشد ، چه می شود؟ چه می شود اگر ما مردم را از آب عمومی جدا کنیم تا آنها احساس نکنند ، در آن بازی کنند یا حتی آن را بنوشند؟

آب در یک فضای عمومی نه تنها یک عنصر تزئینی است. این وظایف مهم دیگر را انجام می دهد و مزایایی دارد که فراتر از جنبه های اجتماعی است. این می تواند یک ملاقات و یک نقطه آرامش بخش ایده آل در بافت شهری باشد. به هر شهری بنگرید و افرادی را پیدا خواهید کرد که توسط چشمه ها در میادین و یا در کنار یک آبشار مرمت شده جمع شده اند. انسانها را به آب جذب می کند.

آب نماهای مدرن شهری خود یکی از این ارکان هستند.

راه حل های پایدار برای طراحی شهری باید شامل عناصر آب در مقیاس های مختلف باشد ، حتی تا حدی که بتواند بر خرد شهری تأثیر بگذارد. یک جریان یا یک تالاب می تواند اثر جزیره گرما را کاهش دهد ، کیفیت هوا را بهبود بخشد و تنوع زیستی محلی را تقویت کند. در نتیجه ، این شهر می تواند برای مردم و مشاغل قابل سکونت و جذاب تر باشد.

برنامه ریزی فضایی می تواند از ادغام آب در فضاهای شهری در مراحل اولیه سود زیادی ببرد و شهر را محکم تر و انعطاف پذیر تر کند. تالابهای مصنوعی ، تپه ها به عنوان دایک ها ، پارک هایی به عنوان مخزن و راهروهای دو طرف یک جریان برای برداشت آب طوفان یا پر کردن آبخوان می توانند به طرز چشمگیری روش های کاربری اراضی را بهبود بخشند. تقویت حضور این موارد در مناطق شهری می تواند راهروهای آبی-سبز ایجاد کند که شهرها را احیا می کند.

بازگرداندن نقش تاریخی رودخانه ها به عنوان کلیدی حمل و نقل ، شریان ها ، با معرفی قایق های تاکسی یا کشتی های کروز ، می تواند باعث افزایش سیستم حمل و نقل یک شهر شود. این همچنین می تواند ازدحام سیستم های معمولی راهنمایی و رانندگی را تسکین دهد. یک جریان ، یکپارچه در یک پارک ، می تواند دو یا چند محله جدا شده را با یک راهرو سبز متصل کند.

مدیریت آب شهری

مدیریت آب و ادغام برنامه ریزی فضایی به یکی از دغدغه های اصلی برنامه ریزان شهری در دهه های اخیر تبدیل شده است. تغییر اوضاع ، سیل و شهرنشینی سریع باعث اتخاذ و ادغام کلیه عناصری می شود که جزئی از سیستم پیچیده به نام یک شهر هستند: طبیعت ، زیرساخت ها ، شبکه های ابزار و جامعه.

شیوه های نوآورانه و فناوری هایی از قبیل روسازی های نفوذ پذیر ، مناطق ریشه ای مداوم ، مخازن ، سقف های سبز ، امکانات جاده زیرزمینی ، بیورژانس ، مناظر حفاظت ، استخرهای مدیریت آب طوفان و نوارهای تصفیه پوشش گیاهی ، در دسترس است که توسط برنامه ریزان آب و شهرها مطابق با اصول IWA برای شهرهای خردمند.

شیوه های مدیریت آب بسته به نیاز و قیمت مناسب آنها بین شهرها بسیار متفاوت است. با این وجود نمونه های موفقی در کشورهای با درآمد متوسط ​​، متوسط ​​و پایین و همچنین در شهرهای کوچک و بزرگ وجود دارد که نشان می دهد این رویکرد تا چه اندازه می تواند موفقیت آمیز باشد. توانبخشی کانال های رودخانه ای در شیان (چین) ، پروژه مدیریت آب باران در حال انجام در یک محله در میدلفارت (دانمارک) ، طرح المپیک دهکده المپیک در ونکوور (کانادا) ، و برنامه آموزش آب در یک مدرسه در eTekwini (آفریقای جنوبی ) از نمونه های این مسئله می باشد.

فشارها بر مدیریت آب شهری بدان معنی است که باید در اولین مراحل برنامه ریزی مکانی یکپارچه شود. دیگر نمی توان آن را به عنوان اختیاری در نظر گرفت. همچنین باید دیدگاه مصرف کنندگان آب را در نظر گرفت: افرادی که در محیط شهری زندگی می کنند ، تجربیات آنها اهمیت دارد ، اما اغلب توسط برنامه ریزان نادیده گرفته می شوند.

بنابراین فراتر از بهزیستی که آب در فضاهای عمومی تأمین می کند ، در واقع می تواند مردم را به یکدیگر متصل کند و می تواند قهرمان برنامه ریزی شهری مقطعی و بین رشته ای برای دستیابی به شهرهای انعطاف پذیر باشد. همکاری با یکدیگر برای رسیدن به یک هدف مشترک به معنای دریافت منافع فردی از دیدگاههای مختلف است.